همه چیز درباره ویروس HIV

ویروس-hiv

ویروسHIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) ویروسی است که به سلول های سیستم ایمنی بدن شما آسیب می رساند و توانایی شما در مبارزه با عفونت ها و بیماری های روزمره ضعیف می کند.

ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) نامی است که برای توصیف تعدادی از عفونت ها و بیماری های بالقوه تهدید کننده زندگی که در صورت آسیب شدید سیستم ایمنی بدن شما توسط ویروس HIV اتفاق می افتد، استفاده می شود.

HIV ویروسی است که به سیستم ایمنی بدن آسیب می رساند. سیستم ایمنی به بدن کمک می کند تا در برابر عفونت ها مقابله کند. HIV درمان نشده سلولهای CD4 را که نوعی سلول ایمنی به نام سلولهای T هستند ، آلوده و از بین می برد. با گذشت زمان ، از آنجا که HIV سلولهای CD4 بیشتری را از بین می برد ، بدن بیشتر به انواع مختلف عفونت و سرطان مبتلا می شود.

پس از ناپدید شدن این علائم ، HIV ممکن است هیچ علائمی را برای سالها ایجاد نکند ، اگرچه ویروس همچنان به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می رساند. این بدان معناست که بسیاری از افراد مبتلا به HIV نمی دانند که آلوده هستند.

در حال حاضر هیچ درمانی برای اچ آی وی وجود ندارد ، اما درمان های دارویی بسیار موثری وجود دارد که اکثر افراد مبتلا به ویروس را قادر به زندگی طولانی و سالم می کنند. هر کسی که فکر می کند ممکن است به اچ آی وی مبتلا شود باید آزمایش را در کمترین زمان ممکن انجام دهد.

علائم عفونت HIV

اکثر افراد ۲ تا ۶ هفته پس از عفونت HIV بیماری کوتاه مدت مانند آنفولانزا را تجربه می کنند که به مدت یک یا ۲ هفته ادامه دارد.

روش های انتقال اچ آی وی

هرکسی می تواند به اچ آی وی مبتلا شود. همانطور که اشاره شد ویروس در مایعات بدن منتقل می شود.

HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود که شامل موارد زیر است:

خون
منی
مایعات واژن و رکتوم
شیر مادر
ویروس در هوا یا آب یا از طریق تماس گاه به گاه پخش نمی شود. ( در استخر، از طریق تعرق و … قابل انتقال نیست.)

اچ آی وی یک بیماری مادام العمر است و در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد ، اگرچه بسیاری از دانشمندان در تلاشند تا یک درمان دائمی را برای این بیماری پیدا کنند. با این حال ، با مراقبت های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد ویروسی ، می توان HIV را کنترل کرد و سال ها با وجود این ویروس زندگی کرد.

بدون درمان ، یک فرد مبتلا به اچ آی وی به احتمال زیاد به یک بیماری جدی به نام ایدز مبتلا می شود. در آن زمان ، سیستم ایمنی بدن برای مقابله با سایر بیماری ها و عفونت ها بسیار ضعیف است. تخمین زده شده است که ۱٫۱ میلیون آمریکایی در حال حاضر با HIV زندگی می کنند. از این افراد ، از هر ۵ نفر ۱ نفر نمی داند که این ویروس در بدن آن ها وجود دارد.

سایر روش های انتقال ویروس HIV

از طریق رابطه جنسی واژینال یا مقعدی – شایع ترین راه انتقال ، به ویژه در مردانی که همجنسان خود رابطه جنسی دارند.
با به اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ و سایر موارد برای استفاده از داروهای تزریقی
در هنگام تاتو بدن با سرنگ آلوده
در هنگام زایمان از مادر به جنین
در دوران شیردهی
از طریق انتقال خون از فرد آلوده
ویروس همچنین می تواند از طریق انتقال خون یا پیوند عضو و بافت منتقل شود.
رابطه جنسی دهانی زیر می تواند عامل انتقال باشد.

روش هایی که HIV از آن طریق قابل انتقال نیست

تماس پوست با پوست
در آغوش گرفتن ، دست دادن یا بوسیدن
هوا یا آب
اشتراک غذا یا نوشیدنی
اشک و یا تعرق
توالت ، حوله یا ملافه
پشه ها یا حشرات دیگر

توجه به این نکته مهم است که اگر فردی با ویروس اچ آی وی تحت معالجه قرار گرفته و بار ویروسی آن به طور مداوم قابل شناسایی نیست ، انتقال ویروس به شخص دیگر عملاً غیرممکن است. درباره انتقال HIV بیشتر بیاموزید.

همه چیز درباره ویروس HIV

علل ابتلا به ویروس HIV

HIV نوعی ویروس است که شامپانزه های آفریقا را آلوده می کند. دانشمندان گمان می کنند که ویروس نقص ایمنی سیمین (SIV) وقتی مردم از گوشت شامپانزه آلوده استفاده می کنند از شامپانزه ها به سمت انسان پریده است. ویروس هنگامی که درون جمعیت انسانی قرار گرفت ، تبدیل به چیزی شد که اکنون آن را HIV می شناسیم. این احتمالاً از دهه ۱۹۲۰ اتفاق افتاده است.

در طی چندین دهه HIV در سراسر آفریقا از فردی به فرد دیگر منتقل شد. سرانجام ، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان برای اولین بار HIV را در نمونه خون انسان در سال ۱۹۵۹ کشف کردند.

تصور می شود که HIV از دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده وجود داشته است ، اما تا دهه ۱۹۸۰ شروع به ضربه زدن به اذهان عمومی نکرده است.

علل ابتلا به ایدز

ایدز توسط اچ آی وی ایجاد می شود. اگر فرد مبتلا به اچ آی وی نباشد ، نمی تواند به ایدز مبتلا شود.

همچنین ، اگر فردی مبتلا به اچ آی وی به عفونت فرصت طلبانه مرتبط با اچ آی وی مبتلا شود ، هنوز هم می توان بیماری ایدز را تشخیص داد ، حتی اگر تعداد CD4 آنها بالاتر از ۲۰۰ باشد.

از چه آزمایشاتی برای تشخیص HIV استفاده می شود؟

چندین آزمایش مختلف می تواند برای تشخیص HIV استفاده شود. ارائه دهندگان خدمات بهداشتی تعیین می کنند که کدام آزمایش برای هر فرد بهتر است.

آزمایشات آنتی بادی / آنتی ژن

آزمایش های آنتی بادی / آنتی ژن معمول ترین آزمایش ها هستند. آنها می توانند نتایج مثبتی را معمولاً طی ۱۸-۴۵ روز پس از ابتدای ابتلا به ویروس HIV توسط منبع معتمد نشان دهند.

این آزمایشات خون را از نظر وجود آنتی بادی و آنتی ژن بررسی می کند. آنتی بادی نوعی پروتئین است که بدن برای مقابله با عفونت ایجاد می کند. از طرف دیگر ، آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی بدن را فعال می کند.

دوره پنجره HIV چیست؟

به زمان بین قرار گرفتن در معرض HIV و زمانی که قابل تشخیص در خون باشد ، دوره پنجره HIV گفته می شود. بیشتر افراد در طی ۲۳ تا ۹۰ روز پس از عفونت ، آنتی بادی های قابل تشخیص HIV پیدا می کنند.

اگر فردی در دوره پنجره آزمایش اچ آی وی انجام دهد ، به احتمال زیاد نتیجه منفی دریافت می کند. با این حال ، آنها هنوز هم می توانند ویروس را در این مدت به دیگران منتقل کنند. اگر کسی فکر می کند ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد اما در این مدت آزمایش منفی داشته باشد ، باید آزمایش را چند ماه دیگر تکرار کند تا تأیید شود (زمان بستگی به آزمایش استفاده شده دارد). و در طی آن مدت ، آن ها باید از کاندوم استفاده کنند تا از انتشار احتمال HIV جلوگیری کنند.

کسی که در طول پنجره آزمایش منفی می دهد ممکن است از پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP) بهره مند شود. این دارویی است که پس از مواجهه برای جلوگیری از ابتلا به HIV مصرف می شود. PEP باید در اسرع وقت پ حداکثر ۷۲ ساعت پس از مواجهه مصرف شود ، اما در حالت ایده آل قبل از آن است.

علائم اولیه ویروس HIV

چند هفته اول پس از ابتلا به HIV ، مرحله عفونت حاد نامیده می شود. در این مدت ، ویروس به سرعت تولید مثل می کند. سیستم ایمنی بدن فرد با تولید آنتی بادی HIV پاسخ می دهد. این ها پروتئین هایی هستند که با عفونت مقابله می کنند.

در طی این مرحله ، برخی از افراد در ابتدا هیچ علائمی ندارند. با این حال ، بسیاری از افراد در یکی دو ماه اول پس از ابتلا به ویروس علائمی را تجربه می کنند ، اما اغلب متوجه نمی شوند که به علت HIV ایجاد شده است. زیرا علائم مرحله حاد می تواند بسیار شبیه علائم آنفلوانزا یا ویروس های فصلی دیگر باشد. ممکن است خفیف تا شدید باشند ، و یا ممکن است از چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشند.

علائم اولیه HIV می تواند شامل موارد زیر باشد:

تب
لرز
تورم غدد لنفاوی
درد عمومی
بثورات پوستی
گلو درد
سردرد
حالت تهوع
ناراحتی معده

از آنجا که این علائم شبیه بیماری های شایع مانند آنفولانزا است ، ممکن است فرد مبتلا فکر نکند که باید به یک ارائه دهنده خدمات بهداشتی مراجعه کند. و حتی اگر چنین کنند ، ارائه دهنده خدمات بهداشتی درمانی آنها ممکن است به آنفولانزا شک کند و حتی ممکن است HIV را نیز در نظر نگیرد.

خواه شخصی علائمی داشته باشد یا نداشته باشد ، در این دوره بار ویروسی وی بسیار زیاد است. بار ویروسی ، میزان HIV موجود در جریان خون است. به این معنی است که در این مدت HIV به راحتی به شخص دیگری منتقل می شود.

علائم اولیه HIV معمولاً در عرض چند ماه با ورود فرد به مرحله تأخیر مزمن یا بالینی HIV ، برطرف می شود. این مرحله با درمان می تواند ساله ا یا حتی دهه ها طول بکشد. علائم HIV می تواند در افراد مختلف متفاوت باشد.

علائم ثانویه ویروس HIV چیست؟

پس از ماه اول HIV وارد مرحله تأخیر بالینی می شود. این مرحله می تواند از چند سال تا چند دهه طول بکشد. برخی از افراد در این مدت هیچ علائمی ندارند ، در حالی که دیگران ممکن است علائم حداقل یا غیر اختصاصی داشته باشند. یک علامت غیر اختصاصی علامتی است که مربوط به یک بیماری یا بیماری خاص نیست.

این علائم غیر اختصاصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سردرد
تورم غدد لنفاوی
تب های مکرر
عرق شبانه
خستگی
حالت تهوع
استفراغ
اسهال
کاهش وزن
عفونت های مکرر دهان یا مخمر واژن
و …

همانند مراحل اولیه ، اچ آی وی در این مدت حتی بدون علائم هنوز عفونی است و به فرد دیگری منتقل می شود. با این حال ، تا زمانی که فرد آزمایش ندهد، نمی داند که HIV دارد. اگر کسی این علائم را دارد و فکر می کند ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد ، مهم است که آزمایش های لازم را انجام دهد.

علائم HIV در زنان و مردان متفاوت است ؟

علائم HIV در افراد مختلف متفاوت است ، اما در مردان و زنان مشابه است. این علائم می توانند موقتی باشد یا به تدریج بدتر شوند.

اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد ، ممکن است در معرض عفونتهای مقاربتی دیگر (STI) نیز باشد. این موارد شامل سوزاک ، کلامیدیا ، سفلیس و تریکومونیازیس است. مردان ممکن است بیش از زنان علائم عفونت های مقاربتی را داشته باشند، مانند زخم در اندام تناسلی خود را مشاهده کنند.

علائمی که در زنان مبتلا به HIV شایع تر است، شامل:

عفونت های مکرر واژن
سایر عفونت های واژن ، از جمله واژینوز باکتریایی
بیماری التهابی لگن (PID)
تغییر چرخه قاعدگی
ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ، که می تواند باعث زگیل تناسلی شود و منجر به سرطان دهانه رحم شود

خطر دیگری که برای زنان مبتلا به HIV وجود دارد این است که ویروس می تواند در دوران بارداری به نوزاد منتقل شود. با این حال ، درمان ضد ویروسی در دوران بارداری بی خطر تلقی می شود. زنانی که تحت درمان ضد ویروسی قرار می گیرند در معرض خطر ابتلا به HIV در طول بارداری و زایمان به نوزاد خود هستند.

زایمان نیز از خطراتی است که ممکن است منجر به انتقال ویروس به جنین شود. بنابراین در این شرایط زایمان طبیعی به هیچ عنوان توصیه نمی شود و فرد باید از روش زایمان سزارین برای تولد نوزاد خود استفاده کند تا کمترین احتمال برای انتقال وجود داشته باشد.

شیردهی در زنان مبتلا به HIV نیز امکان پذیر نمی باشد. ویروس می تواند از طریق شیر مادر به کودک منتقل شود. اصولا توصیه می شود زنان مبتلا به HIV به نوزاد خود شیر ندهند.

_______________________________________________
راه های ارتباطی با سایت برندینگ پزشکی مام نت

آدرس پیج اینستاگرام مام نت

کانال آپارات مام نت

______________________________________________

سایر مطالب

درمان ویروس HIV

درمان سندروم تخمدان پلی کیستیک

درمان ناباروری در زنان

درمان تبخال تناسلی

مزایای زایمان طبیعی